Ballada o Srebrnych Nitkach. 
(Kujawiaczek dla Skrzata)

Dwa anioły w niebie czeszą swoje włosy,
kłębek srebrnej przędzy gna niebieski wiatr.
Jeden anioł w butach, drugi anioł bosy,
srebrne nitki w niebie i anioły dwa. 
Czy w to uwierzyć mam?
Przez dziurawe niebko srebrne nitki ciekną,
płyną w dół powoli, snują się dokoła, 
oplatają cały 
świat.

Oplatają ludzi w zakochane pary,
ludzi białych, czarnych jak dzień, i jak noc,
młodych i tych starych co im się zdawało 
że już koniec i wszystkiego mają dość. 
Czy mam uwierzyć w to?
Wszyscy, duzi, mali przędzą oplątani,
nawet, gdyby chcieli, nic ich nie rozdzieli,
taka jest anielska
moc.

Leżeliśmy cicho - dwa zajączki w trawie
owinięci srebrną nitką wzdłuż i wszerz,
jak w miękkim kokonie, świat zapomniał o nas
i my zapomnieliśmy o świecie też.
Czy w to uwierzyć chcesz?
Tutaj, na tej ziemi w srebro oprawieni,
nic nas nie rozłączy, ani potok rwący,
ani  życie, ani
śmierć.

Gdybym miała pierwsza z tego świata odejść
lękać się nie będę u niebieskich bram.
Aniołowi w butach sznurowadła nowe,
a drugiemu buty do kompletu dam.
A ty, czy wiarę dasz?
Będę na niebiosach często czesać włosy,
by srebrzystą nitką do ciebie z wizytą
wpadać z nieba raz 
po raz.